Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Νοεμβρίου 2005 σε ηλικία 78 ετών από τον καρκίνο. Ο ίδιος στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στη ζωή του, στον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα για το περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ μιλούσε με πολύ αγάπη τόσο για όσα έζησε στις μεγάλες του δόξες, αλλά και πως αντιπετώπιζε τον καρκίνο εκείνο το διάσημα. Η συνέντευξη δόθηκε τρεις μήνες από τον θάνατό του, στις 12 Αυγούστου 2005!
Οι στιγμές που ζήσατε από την στιγμή που πληροφορηθήκατε την κατάσταση τηςο
υγείας σας, υποθέτω δεν ήταν και οι καλύτερες. Πως αισθανθήκατε όταν
πληροφορηθήκατε όσα σας είπαν οι γιατροί ;
΄Ηταν ένα σοκ για μένα η αποκάλυψη της πραγματικής αιτίας της χρόνιας κακής
κατάστασης της υγείας μου που όμως απέδιδα σε προηγούμενα προβλήματα.
Πως είναι αυτές οι στιγμές. Περιγράψτε μου λίγο το χρονικό της είδησης για την
υγεία σας.
Τον τελευταίο χρόνο δεν είχα δυνάμεις να περπατήσω, δεν είχα καθόλου όρεξη, δεν
κοιμόμουν καλά. Όμως πριν από 5 μήνες άρχισε να πρήζεται το πόδι μου. Ο γιατρός
κ. Γολεμάτης που με επισκέφτηκε, υποψιάστηκε αμέσως το πρόβλημα και με επέβαλε
σε μια σειρά εξονυχιστικών εξετάσεων και τελικά βέβαια την εισαγωγή μου στο
νοσοκομείο.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν ασθενή να κατανοήσει τις δυσκολίες που έχει να
αντιμετωπίσει σε αυτή την αρρώστια.
Πιο δύσκολο είναι, όχι τόσο να κατανοείς αλλά να βιώνεις και να ξεπερνάς τις
δυσκολίες αυτής της αρρώστιας.
Τι ήταν αυτό που φοβηθήκατε στο πρώτο άκουσμα. Οι πρώτες σκέψεις που κάνατε.
Αυτό που θυμάμαι τις πρώτες μέρες στο νοσοκομείο ήταν που σκεφτόμουν αν θα
ξαναγυρίσω σπίτι μου, αν θα τα καταφέρω αυτή τη φορά.
Νιώσατε φόβο;
Μάλλον απογοήτευση.
Στη ζωή σας περάσατε υπέροχα. Εκείνες τις στιγμές τι θυμηθήκατε περισσότερο;
Είναι αλήθεια ότι η ζωή μου έχει φερθεί καλά! Είμαι και τυχερός που έκανα
οικογένεια και έχω τα παιδιά μου που με στηρίζουν και τα εγγόνια μου που ελπίζω
να μπορέσω να απολαύσω ακόμα.
Οι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά σας, έστω και νοερά ποιοί ήταν. Υπάρχουν κάποιοι που χρωστάτε ένα ευχαριστώ;
Υπήρχαν πολλοί φίλοι που ενδιαφέρθηκαν για μένα. Βέβαια δεν ήμουν σε θέση να δώ
κόσμο γιατί πολλές μέρες η κατάσταση μου ήταν κρίσιμη, αλλά τους ευχαριστώ
όλους και τους σκέφτομαι με αγάπη. Η κόρη μου ήρθε από την Ελβετία για να με
δεί τον Ιούνιο. Και βέβαια η αδερφή μου και ο Βάσιας, ο γιος μου ήταν στο
νοσοκομείο κάθε μέρα. Σε αυτόν χρωστάω πολλά γιατί με βοήθησε να κρατήσω την
αισιοδοξία μου και να επιμένω όταν πια είχα κουραστεί, «Υπομονή και πειθαρχία»
μου έλεγε συνέχεια και ακόμα μου λέει.
Θα ήθελα να πώ όμως ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς μου στον Άγιο Σάββα, τον
Π. Βασιλόπουλο, τον κ. Πολίτη, τον κ. Αρβανιτάκη, τον κ. Σταυρακάκη και την κα.
Κατσαούνη, όπως επίσης και στην διοίκηση του νοσοκομείου, και ιδιαιτέρως στην
αντιπρόεδρο κα. Χαραλαμποπούλου, και στον πρόεδρο. Επίσης την προϊσταμένη και
όλο το νοσηλευτικό προσωπικό που με φρόντιζε όλο αυτό το διάστημα, και πιο πολύ
την κα. Ευγενία Σάββα και την κα.Τασία Μητροφάνη που είναι κοντά μου εδώ και
πολλά χρόνια.
Νοσταλγείτε τις ημέρες της νιότης;
Αν έλεγα όχι θα ήταν ψέμα
Ξέρω ότι ζητήσατε πολλές φορές να δείτε το εγγόνι σας. Αυτό σας έλειπε εκείνες
τις δύσκολες ώρες που ζήσατε στο νοσοκομείο;
Και τα 4 εγγόνια μου, μου έλειπαν πολύ. Όμως τα τρία εγγόνια μου, τα παιδιά της
κόρης μου Γιοχάνας δεν τα βλέπω τόσο συχνά αφού μένουν στην Ελβετία ενώ τον
Αλέξανδρο, τον μικρότερο εγγονό μου, είχα συνηθίσει να τον έχω κοντά μου σχεδόν
καθημερινά. Είναι μόλις ενάμισι έτους και βέβαια δεν μου πέρασε ποτέ από το
μυαλό να ζητήσω να μου τον φέρουν στο νοσοκομείο.
Τι θα λέγατε σε όλο εκείνο τον κόσμο που πάσχει από την ίδια ασθένεια. Ξέρετε
υπάρχουν πολλοί που θα πάρουν κουράγιο από τα λόγια σας;
Χρειάζεται προσπάθεια και πειθαρχία. Να μη χάνεις ποτέ την ελπίδα και τη δίψα
για τη ζωή. Σε αυτή τη προσπάθεια όμως είναι σημαντικό να έχεις κοντά σου τους
δικούς σου ανθρώπους που με την αγάπη τους σε στηρίζουν ψυχολογικά και σε
βοηθούν να μη χάνεις το κουράγιο σου. Σε αυτό ήμουν τυχερός…
Αυτό που σας βοήθησε να ξεπεράσετε (έστω και προσωρινά) το πρόβλημα υγείας σας πιο ήταν. Η πίστη, η ελπίδα να ξαναζήσετε τις ωραίες στιγμές που περνούσατε. Όλα όσα είπα πριν είναι πολύ σημαντικά, για να ξεπεράσεις όμως το πρόβλημα
χρειάζεται η κατάλληλη θεραπεία και το ενδιαφέρον και η παρακολούθηση από τους
γιατρούς.
Ήσασταν από τους λίγους ανθρώπους που δημοσίως μιλήσατε για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίσατε. Αλήθεια τι σας εκανε να μη φοβηθείτε, τη στιγμή που άλλοι καλλιτέχνες τρέμουν ακόμα και στην είδηση πως εισήχθησαν στο νοσοκομείο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα αυτό το θέμα. Η δημοσιότητα ήταν
πάντα ένα κομμάτι της ζωής μου το οποίο είχα αποδεχτεί από πολύ νωρίς στην
καριέρα μου, με τα θετικά και τα αρνητικά της.
Αν σας δινόταν η ευκαιρία να αλλάξετε κάτι από το ρουν της ζωής σας, τι θα ήταν
αυτό.
Δεν θα άλλαζα πάντως τις βασικές επιλογές της ζωής μου.
Ο υπουργός υγείας κ. Νικήτας Κακλαμάνης εκδήλωσε το ενδιαφέρον του με
διακριτικότητα αλλά ουσιαστικά και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γι΄αυτό. Η επίσκεψη
του στο νοσοκομείο και τα λόγια του μου έδωσαν πολύ κουράγιο.
Για τις ευχές τους ευχαριστώ και τον πρωθυπουργό κ. Καραμανλή και τον υπουργό
τουρισμού, κ.Δημήτρη Αβραμόπουλο.
Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση και το χειροκρότημα του κόσμου σας
λείπουν;
Μου λείπουν, όμως εισπράττω ακόμα την αγάπη του κόσμου.
Αγαπηθήκατε πολύ. Και από τις γυναίκες και από τους θαυμαστές σας. Αγαπήσατε το ίδιο και εσείς το επάγγελμα σας όσο σας αγάπησε κι αυτό.
Και βέβαια, ήταν όλη μου η ζωή.
Αισθανθήκατε ποτέ πως η ομορφιά σας, η εικόνα σας ήταν πιο γοητευτική από το
ταλέντο σας;
Δεν το αισθάνθηκα ποτέ αλλά καλύτερα να αφήσω τον κόσμο να το κρίνει αυτό….
Ποιός από τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστραφήκατε επαγγελματικά, σας λείπει περισσότερο;
Με όλους τους συναδέλφους μου είχα σχέσεις φιλίας και έχω κρατήσει ωραίες
αναμνήσεις από τις συνεργασίες μου. Ένας όμως σίγουρα μου λείπει περισσότερο, ο
Χόρν. Ήταν δάσκαλος μου στο Εθνικό, φίλος μου, συνάδελφος στο θέατρο. Πάντα τον
θυμάμαι με αγάπη.
Τι θα ευχόσασταν σε όλους αυτούς που βρίσκονται στην δική σας θέση. Θεωρείτε πως η πίστη και η ελπίδα για ζωή είναι όπλο για την καταπολέμηση της ασθένειας.
Έύχομαι σε όλους όσους βρίσκονται στη δική μου θέση να κάνουν κουράγιο και να
προσπαθούν με όπλα την πίστη και την ελπίδα για ζωή.
