O Γιάννης Καλατζόπουλος υπήρξε ένα από τα παιδιά θαύματα του ελληνικού κινηματογράφου. Μαζί με την αδερφή του Μίρκα Καλατζοπούλου κατάφεραν να κλέψουν πολλές φορές την παράσταση από τους στάρ της εποχής εκείνης. Τον έχουμε απολαύσει σε πολλές δακρύβρεχτες και όχι μόνο ελληνικές ταινίες της χρυσής εποχής, τότε που μεσουρανούσαν η Αλίκη, η Τζένη, ο Αυλωνίτης, η Βασιλειάδου, ο Φωτόπουλος, ο Σταυρίδης, ο Χριστόφορος Νέζερ.
Ξεκίνησε δειλά δειλά σε ηλικία πεντέμιση ετών από την ταινία “Το κορίτσι με τα παραμύθια” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, και έφτασε μέχρι την “Καφετζού” με την Γεωργία Βασιλειάδου.
Σήμερα, σχεδόν 65 χρόνια μετά από εκείνες τις θρυλικές ταινίες, ο 72χρονος Γιάννης Καλατζόπουλος μιλάει στην Espresso και το Νίκο Νικόλιζα για τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε με όλους τους μύθους καθώς και για τα παρασκήνια που ποτέ δεν μάθαμε…
Πως ήταν η μεταπολεμική ζωή όταν γεννηθήκατε κύριε Καλατζόπουλε;
Εγώ και η αδερφή μου γεννηθήκαμε στου Γκύζη. Ήταν δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια γιατί μόλις τότε οι Έλληνες είχαν ξεκινήσει να ορθοποδούν. Είμαι γεννημένος το 1949. Ο πατέρας μου επειδή ήταν αριστερών φρονημάτων, τον είχαν απολύσει από το Εθνικό Τυπογραφείο και ήταν άνεργος. Ευτυχώς όμως υπήρχε αλληλεγγύη και έκανε κάπου κάπου κανένα μεροκάματο.
Πως σας μπήκε το “μικρόβιο” της υποκριτικής;
Πιο κάτω από του Γκύζη ήταν το “Άλσος” του Οικονομίδη όπου κάθε Σάββατο εκεί ήταν η βόλτα μας. Όλη η φτωχολογιά πήγαινε να διασκεδάσει στο “Άλσος”. Όταν λοιπόν έπιασε δουλειά ο πατέρας μου και μας είπε “θα σας πάω στο “Άλσος” του Οικονομίδη να δούμε το πρόγραμμα, εκεί μαγεύτηκα. Θυμάμαι την Βασιλειάδου να φεύγει από το θέατρό της, να πηγαίνει στο ”Αλσος” να κάνει το νούμερό της και να πηγαίνει ξανά μετά στο θέατρο. Αυτό το έκαναν όλοι οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές της εποχής και έτσι ο κόσμος έβλεπε ένα πλούσιο πρόγραμμα με ελάχιστα χρήματα. Κάποια στιγμή λοιπόν στο τέλος της παράστασης έβγαινε ένα νέο ταλέντο στη σκηνή. Ξαφνικά βγαίνει ένα παιδάκι και λέει ένα ποίημα, σαχλαμάρα. Εγώ λοιπόν ζήλεψα τρομερά. Έφυγα σιγά σιγά από το τραπέζι των γονιών μου και πήγα στη σκηνή. Και απαγγέλω ένα ποίημα. Και παίρνω το βραβείο των 200 δραχμών. Έπεσε το “‘Άλσος” από το χειροκρότημα. Και ο Οικονομίδης πριν φύγουμε ζητάει το τηλέφωνο της μάνας μου. Ποιο τηλέφωνο; Του μπακάλη το νούμερο δώσαμε! Μετά από καμιά εβδομάδα μας ειδοποίησε ο μπακάλης να πάω να παίξω σε ένα διαφημιστικό. Κάπως έτσι ξεκίνησα…
Τελικά όλο αυτό ήταν τύχη ή δικό σας θράσσος;
Καθαρή τύχη. Γιατί όταν απήγγειλα το ποίημα, ανάμεσα στους θαμμώνες του “Άλσους” ήταν ο Ανδρέας Λαμπρινός που γύριζε την ταινία “Το κορίτσι με τα παραμύθια” με πρωταγωνίστρια την Αλίκη. Πήρε λοιπόν την διεύθυνση του σπιτιού μας και ήρθε ένα βράδυ σπίτι μας. Εγώ ήμουν 5,5 ετών. Καθόμασταν έξω στην αυλή και έρχεται και μας λέει: “είδα τον μικρό που απήγγειλε ένα ποίημα και ήρθα να σας προτείνω να παίξει στην ταινία που γυρίζω με την Αλίκη. Τον αφήνετε; ” Ο πατέρας μου λοιπόν του απαντάει αρνητικά. Και συνεχίζει ο Λαμπρινός “θα του δώσω και 1000 δραχμές”. Ο πατέρας μου σάστισε, γιατί δεν είχε πάρει ποτέ αυτά τα χρήματα. Και έτσι ξεκίνησα στον κινηματογράφο. Μετά από αυτή άρχισα να παίζω συνεχώς!
Τι θυμάστε από την ταινία “Το κορίτσι με τα παραμύθια”;
Θυμάμαι τα πάντα. Κάποια στιγμή η Αλίκη ήρθε αργοπορημένη στο γύρισμα. Άρχισε να αγχώνεται και να λέει: “βγείτε όλοι από το καμαρίνι μου. Να μείνουν μόνο ο Άλκης {που βοηθούσε στο μακιγιαζ} και ο Γιαννάκης. Και έμεινα μέσα στο καμαρίνι και είδα την Αλίκη γυμνή που ντυνόταν, με αυτά τα υπέροχα στήθη που είχε και δεν τα ξεχνάω ποτέ.
Ήταν στάρ από τότε;
Δεν είχε γίνει στάρ ακόμα, όμως είχε την προδιάθεση να γίνει σταρ.
Γιατί δεν συνεργαστήκατε ξανά με την Αλίκη;
Η Αλίκη είχε ήδη πάει στην Φίνος Φίλμ και εγώ ήμουν σε άλλες εταιρίες. Ξανασυναντηθήκαμε μετά από 15 χρόνια, όταν εγώ είχα ήδη ενηλικιωθεί. Με πήγε λοιπόν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στο καμαρίνι της. Έπαιζε τότε την ” Καίσαρ και Κλεοπάτρα”. Η χαρά της ήταν τεράστια. Κάποια στιγμή με ρωτάει: πόσο είσαι Γιαννάκη; Της απαντάω 18. Και πόσο ήσουν Γιαννάκη, όταν παίζαμε μαζί; Της λέω εγώ πεντέμιση. Γυρίζει και μου λέει: “ε όχι και πεντέμιση. Ήσουν 13 γιατί ήσουν μπασμένο” {γέλια} . Ήθελε να δείχνει πάντα πολύ μικρότερη. Ωστόσο κάναμε αρκετή παρέα τα επόμενα χρόνια, λόγω των συνδικαλιστικών του ΣΕΗ. Θυμάμαι σε μια διαδρομή που περπατούσαμε μέχρι το σπίτι της με τα πόδια, γυρίζει λυπημένη και μου λέει: “πιστεύεις πως εγώ δεν θέλω να παίξω άλλους ρόλους, πιο δυνατούς, πιο δύσκολους; Δυστυχώς όμως είμαι εγκλωβισμένη στην εικόνα μου”.
Πότε την είδατε τελευταία φορά;
Στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Εγώ ήμουν στο Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος και εκείνη έφευγε από την Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Έπαιζε τότε στην “Μελωδία της ευτυχίας” και πετούσαμε με την ίδια πτήση. Με αγκαλιάζει και μου λέει: “Γιάννη δεν είμαι καλά. Θα σταματήσω να παίζω. Είμαι πλέον πολύ κουρασμένη”. Είχε ήδη αρχίσει για εκείνη η αντίστροφη μέτρηση!
Αλίκη ή Τζένη;
Άλλο πράγμα η μία, άλλο η άλλη. Η Αλίκη ήταν εγκλωβισμένη στην εικόνα που ήθελε ο κόσμος για εκείνη. Πριν την παράσταση έτρωγε μόνο ένα αυγό και ένα μαρουλόφυλλο για να κρατάει την σιλουέτα της. Δεν μπορούσε να καπνίσει, δεν μπορούσε να πιει ούτε ένα ποτό. Φοβόταν για τα πάντα. Μόνο λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πόσο μικρή είναι η ζωή και άρχισε να ξεδίνει. Ενώ η Τζένη έζησε την ζωή σε όλες τις πτυχές της.
Ισχύει ο όρος “παιδί θαύμα” που σας έχουν κολλήσει ως ταμπέλα;
Όχι. Όλα τα παιδιά είναι θαυμάτα στο είδος τους. Ήμουν ένα παιδάκι χαριτωμένο με μεγαλύτερη κοινωνικότητα από άλλα παιδιά.
Εσάς η εικόνα σας, παγιδεύτηκε στην ταμπέλα “παιδί θαύμα”;
Σαφέστατα. Έκανα μεγάλο αγώνα για να αποδείξω ότι είμαι ηθοποιός και όχι “παιδί θαύμα”.
Πόσες ταινίες κάνατε συνολικά;
Νομίζω καμιά 20αριά. Δεν έκανα την καριέρα του Βασίλη Καϊλα που ξεπέρασε τις 70 ταινίες!
Εσείς γιατί κάνατε τόσες λίγες ταινίες;
Γιατί κάποια στιγμή τα παιδιά μεγαλώνουν και δύσκολα τα παίρνουν σε ταινίες, αν έχουν κάνει καριέρα ως πιτσιρίκια. Εγώ παράλληλα άρχισα να παίζω επαγγελματικά και στο θέατρο. Θυμάμαι σε ηλικία 10 ετών με φώναξε ο Μινωτής, μετά από πολύ καλά σχόλια που είχε κάνει για μένα η Ελένη Χατζηαργύρη. Μετά με πήρε ο Κούν και έτσι άρχισα να μπαίνω στο θέατρο ως έφηβος πλέον. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την εξής φράση που μου έλεγαν όλοι: “πρόσεξε μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα”. Και κάποια στιγμή ο Βασίλης Διαμαντόπουλος στο έργο “Ο Γαλιλαίος” του Μπρέχτ γύρισε και μου είπε: “Γιάννη τι θέλεις να γίνεις; Ηθοποιός ή στάρ;” Τον ρώτησα τι σημαίνει αυτό και μου απάντησε: “ο στάρ είναι κατοστάρης, ο ηθοποιός είναι μαραθωνοδρόμος”. Και τότε πήγα στους γονείς μου και τους είπα: εγώ δεν θέλω να ξαναπάω σε ταινία. Θέλω να σπουδάσω και να γίνω ηθοποιός”.
Στην Φίνος Φίλμ κάνατε μόνο μια ταινία την “Καφετζού”. Γιατί αυτό;
Την απορία αυτή μου την έλυσε μετά από πολλά χρόνια ο Κατράκης, ο οποίος μου είπε: “εκτός από μένα και τον Αλεξανδράκη κανένας άλλος αριστερός δεν παίζει στην Φίνος Φίλμ. Και εσύ έχεις την φήμη του αριστερού”.
Ποιοι ήταν οι κυριότεροι σταθμοί στην κινηματογραφική σας καριέρα;
“Το κορίτσι με τα παραμύθια” με σημάδεψε σε όλη την καριέρα μου. Έμπαινα στο λεωφορείο για να πάω στο σχολείο και μου έλεγε ο κόσμος ” Αγνή αγνή, αδερφούλα μου”. Επίσης οι δυο ατάκες που έλεγα στην “Καφετζού”, “οχτώ νερά και δυο γλυκύ βραστούς” ήταν καταλυτικές μέχρι και σήμερα.
Ποιος από τους πρωταγωνιστές σας έκανε περισσότερο εντύπωση;
Αναμφισβήτητα ο Αυλωνίτης και η Βασιλειάδου. Ο Βασίλης στην “Καφετζού” καθόταν μαζί μου στα διαλείματα και με πρόσεχε γιατί η μάνα μου δούλευε και δεν ερχόταν. Τότε θυμάμαι έφερναν φαγητά για να φάμε από το IDEAL. Όπως τα κοίταζα μου λέει: “αυτό πάρε. Είναι σνίτσελ βιενουά. Αλλά μην κοιτάς που έχει ρεζίλικο όνομα, είναι νόστιμο”. Και όπως το έτρωγα γυρίζει και μου λέει με αυθορμητισμό: “εσύ τώρα να πούμε είσαι συνάδελφος;” Και του απαντάω: “είμαι παιδάκι”. Γυρίζει και μου ξαναλέει: “μωρέ το βλέπω ότι είσαι παιδάκι. Αλλά τα παιδάκια παίζουν με τα στρατιωτάκια τους. Δεν παίζουν με την Βασιλειάδου { γέλια}”. Η Βασιλειάδου από την άλλη με έπαιρνε από το χέρι και με έσπρωχνε μπροστά στην σκηνή του θεάτρου για να παίρνω εγώ το χειροκρότημα.
Παίξατε αρκετά και με τον Μινωτή. Τι άνθρωπος ήταν;
Ο Μινωτής ήταν ταγμένος στο θέατρο. Είχε απίστευτο πάθος. Θυμάμαι όταν παίζαμε στην “Τρελή του Σαγιώρ” με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού, ο Μινωτής υποδυόταν έναν ρακοσυλλέκτη και ήταν συγκλονιστικός. Σαν άνθρωπος όμως ήταν ιδιόρρυθμος, σκληρός που δύσκολα γελούσε. Είχε το “σύνδρομο του δασκάλου”.
Για πολλά χρόνια υπηρετήσατε το ΣΕΗ. Τι έχετε να πείτε για όσα είδαν το φως της δημοσιότητας με τα σκάνδαλα στον χώρο σας;
Το θέατρο πάντα είχε μια σκοτεινή πλευρά. Ξέραμε ότι κάποιοι συνάδελφοι ήταν “τέρατα” και πάνω στη σκηνή έκαναν τα πάντα για να φανούν μόνο αυτοί. Όμως άλλοείναι αυτό και άλλο η σωματική βία. Άλλο να φλερτάρεις ένα κορίτσι ή ένα αγόρι και άλλο να του δώσεις ναρκωτικά για να το βιάσεις. Ξέραμε κάποια πράγματα, αλλά όχι σε αυτό το βαθμό που αποκαλύφθηκαν!
