Είμαι στο επάγγελμα της δημοσιογραφίας από 17 ετών παιδί. Πριν καν τελειώσω το λύκειο, αρθρογραφούσα. Το καλλιτεχνικό στερέωμα το γνωρίζω πολύ καλά, μιας και μέσα σε αυτό έμαθα να ζω. Μπήκα στα σπίτια των επωνύμων, κοιμήθηκα σε αυτά, έγινα φίλος με πολλούς από αυτούς.
Μην νομίζετε πως είμαστε πολλοί από τους δημοσιογράφους της δεκαετίας του ΄90 που κάναμε εμπεριστατωμένο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ: Τζώρτζια Συρίχα, Διονυσία Ζαπατίνα, Κασσιανή Καραγκιουλέ, Τεριάνα Παππά, Σπύρος Γεωργακόπουλος, Ρούλα Μπραϊμιώτου εγώ και κάποιοι άλλοι συνάδελφοι που βγήκαμε τότε από την λεγόμενη σχολή “Ciao”… Το περιοδικό που πουλούσε 300.000 αντίτυπα!
Και τι έλεγε εκείνη η γενιά η δική μας: “Αν δεν υπάρχει ομολογία του καλλιτέχνη για όσα έζησε, δεν τα δημοσιοποιούμε”!
Πάμε πίσω στα δικά μου λοιπόν: Όταν έβλεπα τα “σκούρα” το έκοβα από μόνος μου το θέμα…Ήμουν και κάπως “ντούκι’ και δεν μου την έπεφταν εύκολα, αν και είχα και τέτοια!
Ωστόσο φαίνεται πως η ζωή κάνει κύκλους. Αυτό που ζούμε όμως σήμερα, στο καλλιτεχνικό στερέωμα το έχουμε ζήσει άλλη μια φορά: όταν κάποιοι έβγαλαν το θέμα με την “ατζέντα του Μιχάλη Ασλάνη” την δεκαετία του ΄90. Μια ατζέντα που τότε έλεγαν οι φήμες ότι ο σχεδιαστής μιλούσε κωδικοποιημένα μέσα σε αυτή και έδινε ονόματα. Μιλούσαν για ομαδικά όργια, χρήση ναρκωτικών ουσιών και πολλά άλλα…
Ήταν τέτοιου βεληνεκούς και εκείνο το σκάνδαλο που αναγκάστηκαν πολλοί στάρ εκείνης της εποχής να μην βγαίνουν έξω από το σπίτι τους, ενώ για μήνες ολόκληρους είχαν στηθεί τηλεδικεία στην ιδιωτική τηλεόραση που βρισκόταν ακόμα στα σπάργανά της…
“Ρουλ σουσέλ” ήταν η φράση που συνόδευε εκείνο το υποτιθέμενο σκάνδαλο που αποδείχτηκε φούσκα μιας και δεν υπήρχε καμιά μηνυτήρια αναφορά για κανέναν και για τίποτα.
Ωστόσο ο αείμνηστος Μιχάλης Ασλάνης είχε κρεμαστεί στα μανταλάκια, χωρίς να υπάρχει επίσημη κατηγορία απέναντί του…
Θυμάμαι νύχτες ολόκληρες να μου τηλεφωνεί για να του κάνω παρέα, γιατί ένιωθε τόσο μόνος. Τον είχαν κάνει να κλειστεί στο σπίτι του.
Η δουλειά του από εκείνο το υποτιθέμενο σκάνδαλο ακροβατούσε. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να αποδειχτεί πως όλα ήταν μια φούσκα!
Δεν θα σας αναφέρω τα ονόματα εκείνου του τρανταχτού υποτιθέμενου κίτρινου σκανδάλου γιατί δεν αξίζει να ανασύρουμε πάλι νοσηρές μνήμες του παρελθόντος.
Εδώ ωστόσο έχουμε το εξής παράδοξο: έχουμε ομολογία πολλών θυμάτων δημοσίως, ωστόσο δεν υπάρχει καμιά επίσημη καταγγελία στα αρμόδια όργανα του κράτους!
Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλα είναι στον αέρα και το επόμενο βήμα είναι ο ένας να μηνύει τον άλλον για συκοφαντική δυσφήμηση…
Η μακροχρόνια οικονομική κρίση στην Ελλάδα λοιπόν καθώς και η κρίση του κορονοϊου, έφερε στην επιφάνεια, πολλές παλιές “αμαρτίες”. Και θα έλεγα ότι γίνεται ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, της παλιάς γενιάς με τη νέα.
Και ένα ξεκαθάρισμα έχει θύτες και θύματα σε μια αρένα που μόλις άρχισε να γίνεται “κόκκινη”!
