Σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση προχώρησε η κόρη του τεράστιου Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μαργαρίτα Θεοδωράκη. Θέλοντας να βγάλει τα εσώψυχά της, άνοιξε την καρδιά της στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” της Κύπρου και τον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου. Η κόρη του Μίκη μιλάει για τις σκοτεινές περιόδους της ζωής της και τις απόπειρες αυτοκτονίας που έκανε!
– Έζησες ποτέ «σκοτεινές» περιόδους στη ζωή σου; Συνέχεια. Μην με βλέπεις έτσι… Είμαι ένα άτομο καταθλιπτικό. Κι ο πατέρας μου. Από τη μια υπάρχει πολλή εξωστρέφεια κι απ’ την άλλη υπάρχει πολλή κατάθλιψη· πολύ άγχος, πολλή μαυρίλα.
– Αναφέρεται ένα περιστατικό στο βιβλίο…Μια τραγική ιστορία… …Θα σου πω. Το βιβλίο ξεκινάει με μια απόπειρα αυτοκτονίας και τελειώνει με μια απόπειρα. Αναφέρομαι σ’ αυτά. Γιατί ήμουνα αυτοκτονικό άτομο. Δυστυχώς! Το έζησα πολύ έντονα αυτό· το να κάνω απόπειρες αυτοκτονίας. Μαυρίλα. Πολλή μαυρίλα. Τα τελευταία χρόνια -ευτυχώς- δεν έχω αυτά τα υπαρξιακά προβλήματα, αυτό το δράμα· αυτό το μαύρο δράμα.
– Εσύ, πώς «σωζόσουν» κάθε φορά απ’ τις απόπειρες; Ήμουνα πολύ τυχερή. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει πάρα πολλές φορές. Πλύσεις στομάχου, τα χέρια μου…Τι να πω. Μια τρέλα. Μια παράνοια. Μετά το νοσοκομείο βέβαια, πάντα ξελαμπικάρει το μυαλό· όταν ξυπνάς και είσαι ζωντανός. Γιατί δεν ήταν της πλάκας αυτά. Δηλαδή, όταν παίρνεις 50 αγχολυτικά χάπια, αυτά τα πολύ βαριά, και μ’ ένα ουίσκι μαζί -γιατί ήξερα τη «συνταγή»-, μπορεί να πεθάνεις άμα δεν σε προλάβουν. Σε παίρνει ο ύπνος, πέφτουν οι παλμοί και τελειώνεις. Αλλά πάντα με προλαβαίνανε. Τη γλίτωνα. Το ζήσανε πολλοί φίλοι μου αυτό που ήταν δίπλα μου… Ήμουνα σε αφασία. Ή που έπρεπε να μείνω ένα βράδυ για να με ελέγχουν. Αυτή η τάση να θέλω «να την κάνω»…Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που το ‘χει αυτό το πράγμα· το ‘ψαξα. Ατόνησε, βέβαια, όλο αυτό όταν πια έκανα τα παιδιά μου.
– Τι σου είπε; Επειδή όλα έχουν σχέση με τον έρωτα, μου είπε πως όλη μου τη ζωή κυνηγάω το ιδανικό, που είναι η μάνα μου – όχι ο πατέρας μου. Επειδή η μάνα μου ήταν η «σκληρή», αυτή που θα έδινε την τιμωρία, αυτή που θα με μάλωνε, παρόλο που με αγαπούσε πολύ, εγώ ήθελα πάντα να «κατακτήσω» τη μάνα μου. Γι’ αυτό και οι άντρες της ζωής μου είναι σε χαρακτήρα το καρμπόν της μάνας μου… Πάνε, όμως, πια αυτά, πάει, πέρασαν…
– Είσαι ευτυχισμένη σήμερα; Όχι. Δεν έχω το δικαίωμα να ‘μαι ευτυχισμένη. Η ζωή μου είναι τα ζώα κι είμαι ταγμένη σ’ αυτά· υποφέρω τόσο πολύ μ’ αυτό που συμβαίνει με τα αδέσποτα στην Ελλάδα, με τα βασανιστήρια που τους κάνουν, τα πατημένα ζώα – δεν τρώω κρέας από ιδεολογία, ούτε καν τα κουνούπια δεν σκοτώνω· δεν έχω το δικαίωμα να σκοτώσω… Όχι, λοιπόν, δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη. Δεν είμαι ευτυχισμένη! Έχω περιμαζέψει κάποια ζώα εδώ, κι όλο σκέφτομαι ότι απέξω είναι χιλιάδες άλλα που υποφέρουν απ’ την πείνα, το κρύο, τις αρρώστιες, τη δίψα· που υποφέρουν απ’ το φόβο για τους ανθρώπους… Πρέπει οι άνθρωποι να μάθουμε να σεβόμαστε τα ζώα!
