Η χθεσινή μέρα για τον έλληνα θεό του τέννις Στέφανο Τσιτσιπά ήταν πολύ δύσκολη αφού όπως αποκάλυψε ο ίδιος με ανάρτησή του στο Instagram μόλις 5 λεπτά πριν ξεκινήσει τον αγώνα του στο Roland Garros απέναντι στον Νόβακ Τζόκοβιτς, η γιαγιά του έφυγε από τη ζωή.
Αναρτώντας μία φωτογραφία του στην οποία κρατά το βραβείο της δεύτερης θέσης καθώς ηττήθηκε από τον Τζόκοβιτς ο Στέφανος Τσιτσιπάς έγραψε:
«Η ζωή δεν είναι μόνο η νίκη ή η ήττα. Πρόκειται για την απόλαυση κάθε στιγμής της ζωής, είτε μόνος είτε με άλλους. Ζώντας μια ουσιαστική ζωή, χωρίς δυστυχία και κατάντια. Το να σηκώνεις τρόπαια και να γιορτάζεις τις νίκες είναι κάτι, αλλά όχι τα πάντα. Πέντε λεπτά πριν μπω στο κορτ η αγαπημένη μου γιαγιά έχασε τη μάχη της για τη ζωή. Μια σοφή γυναίκα, της οποίας η πίστη στη ζωή και η προθυμία να δίνει και να προσφέρει, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου ανθρώπου που έχω συναντήσει. Είναι σημαντικό να έχουμε περισσότερους ανθρώπους σαν αυτήν, σε αυτόν τον κόσμο. Επειδή άνθρωποι σαν αυτήν, σε κάνουν ζωντανό. Σε κάνουν να ονειρεύεσαι»
Ωστόσο, δύο χρόνια πριν, η πολυαγαπημένη του γιαγιά Σταυρούλα, είχε μιλήσει στο Νίκο Νικόλιζα και στην εφημερίδα Espresso για τον αγαπημένο της εγγονό.
«Δεν βλέπουν τα ματάκια μου, παιδί μου, και δεν μπορώ να χαρώ για την επιτυχία του εγγονού μου. Εχω χάσει το φως μου εδώ και πέντε χρόνια. Ομως παρηγορήθηκα όταν μου τηλεφώνησε ο εγγονός μου και μου είπε: “Γιαγιά μου, θα έρθω γρήγορα, μην ανησυχείς”».
Η 85χρονη γιαγιά του Ελληνα «βασιλιά των κορτ» Στέφανου Τσιτσιπά, Σταυρούλα, ανοίγοντας την καρδιά της στην «Espresso» από το χωριό Προάστιο Καρδίτσας, όπου μένει μόνιμα, καθώς αποκαλύπτει το δράμα πίσω από την τεράστια επιτυχία του 20χρονου που έκανε τον πλανήτη να παραμιλά.
Πέρασαν λίγα εικοσιτετράωρα από την ώρα που ο 20χρονος Στέφανος απέκλεισε το παιδικό ίνδαλμά του, τον Ρότζερ Φέντερερ, και τον Ισπανό Ρομπέρτο Μπαουτίστα Αγούτ, εξασφαλίζοντας την πρόκριση για τα ημιτελικά του Αυστραλιανού Open στη Μελβούρνη με αντίπαλο το Νο 2 του πίνακα, Ραφαέλ Ναδάλ. Στο πλευρό του όλες αυτές τις κρίσιμες ώρες των αγώνων που τον έχουν τοποθετήσει στη δεκάδα των καλύτερων του κόσμου βρίσκονται ο πατέρας του Απόστολος, η μητέρα του Τζούλια αλλά και τα αδέλφια του Πέτρος και Ελισάβετ.
«Είναι καλό που τους είχα εδώ. Δεν είχα παλιά την ευκαιρία να ταξιδέψω μαζί τους. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσα να ζητήσω και εύχομαι να μπορούσα να το κάνω πιο συχνά. Το κοριτσάκι εκεί είναι η μασκότ του μποξ. Είναι η Ελισάβετ, η μικρή μου αδελφή. Ο ατζέντης μου ο Νικ, που κάνει σκληρή δουλειά για μένα. Ο κύριος Πάτρικ Μουράτογλου. Ο αδελφός μου Πέτρος Τσιτσιπάς. Ο γυμναστής μου, ο φυσιοθεραπευτής μου. Αριστερά, ο πατέρας μου Απόστολος και η μητέρα μου Τζούλια» σύστηνε συγκινημένος την οικογένειά του στο πλήθος που τον αποθέωνε λίγα δευτερόλεπτα μετά τον θρίαμβό του επί του Ρομπέρτο Μπαουτίστα Αγούτ.
«Είναι μακριά μου»
Ομως η σκέψη του Στέφανου γύριζε και στην τυφλή γιαγιά του, η οποία αποκαλύπτει στην «Espresso» ότι υπεραγαπάει τον άγγελό της. «Ο Στέφανος, το αγγελούδι μου, είναι πολύ μακριά και δεν μπορώ να μιλήσω εύκολα μαζί του. Αυτό είναι που με στενοχωρεί. Είναι εξαιρετικό παιδί, γεμάτο καλοσύνη. Με σκέφτεται και με αγαπάει. Οπως και εγώ, άλλωστε. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν για το κατόρθωμά του. Ομως είναι δύσκολη η επικοινωνία μας, γιατί βρίσκεται πολύ μακριά, παιδί μου» λέει σχεδόν κλαίγοντας.
Τη ρωτάμε αν ο εγγονός της έρχεται συχνά στο χωριό για να τη δει. Κομπιάζει.
«Ερχεται, έρχεται όποτε μπορεί, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Και νιώθω όχι απλά περήφανη, αλλά και κάτι παραπάνω».
Ωστόσο φαίνεται ότι κάτι τη στενοχωρεί. Η κουβέντα βαραίνει, καθώς αποκαλύπτει το δράμα που της στερεί την ικανοποίηση να θαυμάζει τον Στέφανο.
«Τα ματάκια μου δεν βλέπουν τίποτα, αγόρι μου. Είμαι τυφλή, παιδί μου. Εντελώς… Δεν βλέπω πάνω από πέντε χρόνια, δυστυχώς. Είχα πίεση στα μάτια. Μετά έπαθα άλλα πράγματα και έτσι έχασα το φως μου. Και πάει… Γι’ αυτό δεν μπορώ να χαρώ τη νίκη του Στέφανου. Δεν μπορώ να δω στην τηλεόραση τι έχει καταφέρει… Μόνο τη φωνή του ακούω και δακρύζω από περηφάνια» λέει με έναν κόμπο στον λαιμό και καταλήγει: «Στενοχωριέμαι πολύ που δεν μπορώ να χαρώ όπως θα ήθελα τον εγγονό μου. Στο τηλέφωνο μου είπε: “Γιαγιά, θα ‘ρθω γρήγορα, μη στενοχωριέσαι, θα είμαι κοντά σου”… Εχει πεθάνει και ο σύζυγός μου και είμαι μόνη μου εδώ. Ομως και εγώ θα φύγω σιγά σιγά από το χωριό και θα πάω να μείνω κοντά στα παιδιά μου».
