Ο Δημήτρης Χόρν έδινε πολύ σπάνια συνεντεύξεις. Και αυτό για δύο λόγους: από την μια ο συνομιλητής του έπρεπε να έχει τεράστιες γνώσεις πάνω στο αντικείμενο και από την άλλη ο ίδιος βαριόταν να μιλάει για το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη ζωή του γενικότερα. Γι΄αυτό άλλωστε όποιος έχει στα χέρια του συνέντευξη του Χόρν, είναι πολύτιμο πετράδι. Το 1970 ο ίδιος παίζει στο θέατρο την τεράστια εισπρακτική επιτυχία “ΣΛΟΥΘ” μαζί με τον Αλέκο Αλεξανδράκη τον οποίο εκείνος έβγαλε στο θεατρικό σανίδι. Ο Δημήτρης Χόρν λοιπόν αποφασίζει να δώσει συνέντευξη στο περιοδικό “Φαντάζιο” και μιλάει για το πως είχε καταντήσει το ελληνικό θέατρο εκείνη την εποχή!
Τι σημαίνει για έναν ηθοποιό να έχει τράκ πριν ανέβει στη σκηνή;
Είμαι 30 χρόνια στο θέατρο και ειλικρινά καθημερινά έχω τρακ πριν ανέβω στη σκηνή. Κάποτε, όταν ήμουν 20 χρονών, είχα μια σκηνή με την Μαρίκα. Βγήκα τρέμοντας. Και ταχασα ακόμα περισσότερο όταν είδα εκείνη να έχει ακόμα πιο πολύ τράκ. Έτσι ήταν πάντα η Μαρίκα. Και ο Λογοθετίδης το ίδιο. Έλιωνε σε κάθε πρεμιέρα. Βλέπετε το τράκ δεν χάνεται ποτέ. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που η μεγάλη Ρεζάν έδωσε κάποτε σε μια ευθραστη θεατρινούλα όταν γελώντας με το τρακ της, τη διαβεβαίωνε πως η ίδια δεν είχε ποτέ. ‘Ναι χρυσό μου, της είπε χωρίς περιστροφές η “Ρεζάν. Σε πιστεύω. Ξέρεις το τρακ έρχεται με το ταλέντο…”
Το ότι έρχονται γνωστοί στην πλατεία του θεάτρου, σας λέει κάτι;
Ευτυχώς έχω μυωπία. Την απέκτησα χάρις στη μάνα μου. Όταν ήμουν μικρός της έλεγα πως δεν βλέπω και εκείνη δεν εννοούσε να το παραδεχτεί. Επέμενε πως τα όμορφα μάτια μου δεν είχαν ανάγκη γυαλιών. Και έτσι η μυωπία προχώρησε.
Τι είναι αυτό που κάνει έναν μεγάλο ηθοποιό, σαν και εσάς;
Δεν είμαι μεγάλος ηθοποιός εγώ για να ξέρω. Ωστόσο πιστεύω πως το ταλέντο είναι ένστικτο. Ο μεγάλος ηθοποιός έχει μια έκτη αίσθηση που τον οδηγεί. Εγκεφαλικά θα φτάσει σε ένα σημείο ερμηνεία. Πέρα από εκεί δεν θα μπορέσει να προχωρήσει. Ο Βεάκης ήταν κοινός αστός. Δεν ήξερε πολλά. Είχε όμως ένστικτο. Και ήταν ο καλύτερος Ληρ που έχω δει.
Ταλέντο λοιπόν σημαίνει ένστικτο. Η άλλη καλλιέργεια όμως αυτή που θα κάνει τον ηθοποιό πιο ανθρώπινο;
Ναι χωρίς αυτή δεν γίνεται τίποτα. Το ήθος, η φυσική ευγένεια βγαίνει στη σκηνή. Ο Αλεξανδράκης δεν είναι μόνο καλός ηθοποιός. Είναι ευγενές πλάσμα. Δεν θα μπορούσε ποτέ να παίζει φτηνά, χυδαία.
Το 1962 στην “Οδό ονείρων” πείθατε ακόμα και το πιο δύστροπο κοινό…
Θυμάμαι στα πρώτα μου χρόνια, αποφάσισα να εγκαταλείψω το μουσικό θέατρο, ο Χέλμης μου έλεγε πως θα πεθάνω καλλιτεχνικά. Ήμουν νέος τότε, ευάλωτος και πεισματάρης. Έφυγα. Απέδειξα πως μπορώ να παίζω δραματικούς ρόλους. Το πλήρωσα όμως ακριβά. Για χρόνια οι κριτικοί έγραφαν πως δεν κάνω για δραματικός ηθοποιός. Τώρα αν παίξω κάτι πιο ελαφρύ, πάλι ανατριχιάζουν…
Ήταν η “Οδός Ονείρων” μια από τις αμαρτίες σας κ. Χόρν;
Όχι. Είχε το στοιχείο της αναζητήσεως. Και ήταν αυτό πολύ σημαντικό. Αν γραφτεί ποτέ η ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, ο ιστορικός πρέπει να σταθεί στην “Οδό Ονείρων”. Είχαμε μαζευτεί τρεις άνθρωποι, ο Χατζιδάκις, ο Σολομός και εγώ και ψάχναμε ν΄ ανακαλύψουμε νέους δρόμους…
Είστε απαισιόδοξος με την πορεία του θεάτρου;
Το θέατρο έγινε ξέφραγο αμπέλι. Μπαίνει όποιος θέλει. Και κάνουν περισσότερο κακό οι “ευπρεπείς” παραστάσεις από τις κακές. Τις δεύτερες τις απορρίπτεις εύκολα. Τις πρώτες τις συζητάς.
Γιατί δεν πραγματοποιήσατε ποτέ αυτό που λένε πως είναι το κρυφό σας όνειρο. Να παίξετε Άμλετ;
Γιατί ο φόβος έφερε την αποστροφή.. Και η αποστροφή την αδιαφορία. Δεν θέλω πια να παίξω Άμλετ. ‘Υστερα έχω δει τέσσερις πέντε εξαίσιες ερμηνείες του. Τι παραπάνω θα μπορούσα να προσθέσω εγώ;
