Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες φορές και αν παιχτεί, η θρυλική “Κόρη μου η σοσαιλίστρια” θα είναι πάντα της μόδας. Με αυτή μεγάλωσαν γενιές και γενιές και θα μεγαλώσουν άλλες τόσες. Ωστόσο, μέσα από τα υπέροχα φίλμ των έγχρωμων και ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, μπορούμε και διακρίνουμε τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος σταδιακά.
Το RespectNews.gr βρέθηκε στην περιοχή Νεράκι, δίπλα από το Μεγάλο Πεύκο {Νέα Πέραμος} εκεί όπου κάποτε υπήρχε η μεγάλη βιομηχανία υφάσματος “Πειραίκή Πατραϊκή”. Εκεί λοιπόν γυρίστηκε και η ταινία. Και πως έγινε το “κονέ” με τον Αλέκο Σακελλάριο; Είχε πολύ καλές σχέσεις με τα αφεντικά της βιομηχανίας, τους Κατσάμπα και Στράτο {πεθερό του Βαρουφάκη}. Τους είπε το σενάριο και εκείνοι δέχτηκαν αμέσως, αφού ήταν μια τεράστια διαφήμιση για την επιχείρησή τους. Μάλιστα, στα γυρίσματα παίζουν ως κομπάρσοι και πολλοί Μεγαρίτες και Νεοπεραμιώτες καθώς και προσωπικό της Πειραϊκής Πατραϊκής.
Τα εξωτερικά γυρίσματα, έγιναν στο ιστορικό ταβερνάκι του Δάλλα {λίγα μέτρα πριν την Πειραίκή Πατραϊκή} καθώς και στην παραλία που βρίσκεται ακριβώς κάτω από την πρώην βιομηχανία υφάσματος.
Παλιοί κάτοικοι της περιοχής μιλούν για κάτι το πρωτόγνωρο που έγινε τότε, καθώς όλοι έτρεχαν για να δουν την Αλίκη Βουγιουκλάκη που είχε φτάσει στα Μέγαρα μετά Βαίων και κλάδων. Στα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκε και ο σταθμός Χωροφυκής Μεγάρων!
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια γυρίστηκε το 1966, σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου.
Το σενάριο…
Ο χήρος εργοστασιάρχης Αντώνης Δέλβης έχει μία μοναχοκόρη, τη Λίζα, που σπουδάζει στο Λονδίνο. Ο Δέλβης ονειρεύεται ότι η Λίζα θα τον αντικαταστήσει μια μέρα στη διεύθυνση του εργοστασίου του. Εκείνη, όμως, καταφθάνει από το Λονδίνο με εντελώς νέες και ανατρεπτικές ιδέες και ετοιμάζεται να αναλάβει τη διεύθυνση του εργοστασίου σκοπεύοντας να κάνει πολλές καινοτομίες, αλλά και να χτυπήσει την αυταρχικότητα του πατέρα της. Οι προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες της, σχετικά με την απασχόληση, οδηγούν τη Λίζα σε σύγκρουση με τον πατέρα της και με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής. Σε μια πορεία ειρήνης, όπου συμμετείχε παρά τη ρητή απαγόρευση του πατέρα της, η Λίζα γνωρίζει τον Γιώργο, ένα φανατικό φιλειρηνιστή νεαρό διαδηλωτή με τον οποίο διαπληκτίζεται από ένα λάθος με αποτέλεσμα να καταλήξουν αμφότεροι στο κρατητήριο.Στην αρχή η Λίζα δείχνει να τον περιφρονεί. Τελικά όμως τον ερωτεύεται αν και ο μαχητικός νεαρός είναι υπάλληλος του πατέρα της και δεν είναι και τόσο ευπρόσδεκτος από τα αφεντικά. Στο τέλος, όμως, παντρεύονται.
Από τις 117 ταινίες που προβλήθηκαν συνολικά το 1966, πρώτη στον κατάλογο είναι Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (659.671 εισιτήρια)
